Wat mis je bij video-vergaderen?
Het blijkt dat video-vergaderen veel vermoeiender is dan gewoon vergaderen. Dat komt doordat je het oogcontact mist. Het lijkt of je elkaar aankijkt, maar je kijkt naar elkaars beeltenis. Eigenlijk zou je in de camera van je laptop moeten kijken, zodat de ander het idee heeft dat je hem of haar aankijkt. Maar dan heb jij weer niet het gevoel dat iemand terugkijkt, je kijkt hem of haar immers niet aan.
Hoe zit dat?
Rechtstreeks oogcontact activeert spiegelneuronen. Die zijn nodig om elkaar goed waar te nemen, te begrijpen en om empathie voor elkaar te voelen. Hoogleraar organisatiepsychologie Aukje Nauta (Universiteit Leiden) legt uit dat er nog niet zoveel onderzoek is gedaan naar videobellen. Wel blijkt er uit onderzoek dat het vermoeiend is, doordat je de lichaamstaal lastiger kunt waarnemen en omdat het elkaar onderbreken energie vraagt. Wat wel helder is, is dat je energie krijgt van verbinding met collega’s. Maar dat ontbreekt voor een groot deel als je thuiswerkt.
Volgens hoogleraar klinische neuropsychologie Erik Scherder (Vrije Universiteit Amsterdam) schuilt er een gevaar in thuiswerken: sociale eenzaamheid.
“Je ziet het niet, maar uit onderzoek uit China blijkt dit tot somberheid te leiden.” Niet zo hoopvol allemaal, maar we maken er met elkaar het beste van. En het is dus de moeite waard om er aandacht te besteden: juist aan die verbondenheid en het wij-gevoel op je werk.
Quote uit Uitgezoomd door André Manning van Logeion:
“Zoom en Teams lenen zich niet voor informele communicatie en context scheppen. Een dialoog of discussie is via deze kanalen in mijn ogen nagenoeg onmogelijk. De scheidslijn tussen effectief en directief communiceren is een dunne. En hoe goed ik het ook probeer, ik heb er steeds meer moeite mee om de juiste snaar bij anderen te raken en niet als een “ik vraag en u draait” collega over te komen.”